Młodym buntownikiem w dziedzinie muzyki sprzeciwiającym się konwenansom był Wolfgang Amadeusz Mozart, który już od najmłodszych lat wykazywał zdolność do fantazjowania i improwizacji. (fragment utworu „Wesele Figara”) Bunt Mozarta doprowadził go do bankructwa, osamotnienia, odrzucenia przez najbliższych i niezrozumienia przez jemu współczesnych, ale uczynił go wielkim. Lokalne władze, słuchacze, a nawet jego własny ojciec – Leonard, który był człowiekiem apodyktycznym i materialistą, próbowali zamknąć Wolfganga w kanonie sztuki dworskiej, tworzonej pro publico bono. Utwór „Wesele Figara” został uznany za dzieło buntownicze, z powodu którego społeczność arystokracji dworskiej odwróciła się od Mozarta<–5–>. Opera ta opowiada o losach tytułowego Figara, pokojowego hrabiego, i jego miłosnych perypetiach. Ukazuje przewrotność ludzkiej natury. Trzy symfonie Mozart stworzył jako wolny artysta, starający się podążać przede wszystkim za strumieniem własnej fantazji i za głosem sumienia artystycznego. Życie Mozarta było pełne wzlotów i upadków, nie udało mu się dostosować do ram własnej epoki. Jednak gdyby nie jego determinacja w kreowaniu własnego niezależnego wizerunku i indywidualnej sztuki, wiódłby może szczęśliwsze i bardziej ustabilizowane życie, lecz byłaby to ogromna strata dla świata muzyki, który w dzisiejszych czasach docenia wyjątkowych twórców. Jego dzieła są znane i uwielbiane przez melomanów. Nie narodził się jeszcze drugi taki kompozytor.