W Boskiej komedii, piekło, jak wynika z relacji autora, powstało wskutek upadku Lucyfera z niebios. Zanim Dante i jego przewodnik Wergiliusz weszli w piekielne bramy, ich oczom ukazała się tablica głosząca Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy tu wchodzicie. Piekło w utworze to kraina katuszy, cierpią tu różne dusze, a kara zależy od rodzaju popełnionej zbrodni. Samo miejsce piekielne ma wygląd zwężającego się ku dołowi stożka [patrz plakat] i jest podzielone na 10 kręgów (w istocie 9 kręgów i przedsionek piekła). Im bardziej poważne przewinienie, tym w dalszym kręgu znajdują się kolejne napotykane postaci. A jest ich tu wiele, Dante wymienia około 600 nazwisk. Przedsionek piekła stanowi limbo – miejsce, w którym umiejscawia autor nieochrzczone dzieci oraz tych, którzy żyli przed narodzeniem Chrystusa i przez to nie mogli nigdy poznać jedynej, prawdziwej wiary. Tutaj też spotykamy liczne grono myślicieli, poetów i postaci historycznych lub mitologicznych antyku. Pojawiają się m. in. Homer, Achilles. W górnej części owej krainy (2-5 krąg) miejsce swoje znaleźli ci, którzy zgrzeszyli wskutek braku umiaru; w kolejnych kręgach (6-9) ci, których występki wynikają ze złośliwości. Ostatni, najniżej położy krąg (10) to siedziba Lucyfera, znajdują się tam zdrajcy. W piekle, wypełnionym ogniem i silnym wiatrem, dzieją się rzeczy przerażające. Dusze poddawane są wymyślnym torturom i nie mają chwili spokoju. Jest to średniowieczna wizja mąk piekielnych, mająca w tamtych czasach silnie oddziaływać na grzeszników i wzywać do nawrócenia się.